Početak Drugog svjetskog rata na istoku Srbije. Maksim je pripadnik četničkog pokreta koji ratne okolnosti koristi kako bi hvatao putnike zalutale u hrastovu šumu, a zatim ih progonio i ubio. Jednoga dana za oko mu zapne djevojka koja se bavi švercom, ne znajući da joj krijumčarenje predstavlja paravan za organizaciju partizanskog otpora.

Čovek iz hrastove šume jedinstveno je djelo u domaćoj kinematografiji. Radi se o psihološkom trileru maskiranom u ratni film u kojem se umjesto očekivanog partizanskog gledišta priča predstavlja iz perspektive antagonista, tj. četničkog simpatizera Maksima. Da bi stvar bila složenija, ideologija je Maksimu potpuno arbitrarna: on je zapravo psihopat, šumski grabežljivac koji pronalazi perverzno zadovoljstvo u zastrašivanju, progonu i lovu, a ne u ispunjenju političkih ciljeva.

Popovićev film bio cenzuriran i prije nego je ugledao svjetlo dana, među ostalim kako bi se eliminirala ambivalentnost u odnosu između Maksima i crnoberzijanke-partizanke. Nakon premijere zamjeralo mu se i to što četnika prikazuje bez stereotipa u bradu zaraslih i vječito znojnih agresivaca. Njegov Maksim nipošto nije ni nježna duša ni pozitivac, no znatno je kompleksniji nego je kinematografija onoga vremena dopuštala svojim zlikovcima.

Baš kao i Popovićev kasniji film Delije, Čovek iz hrastove šume spada među skrivene dragulje crnog talasa – vizualno rafinirani psihološki triler jeziva ugođaja usidren u karizmatičan nastup Mije Aleksića u naslovnoj ulozi.