Petra von Kant ugledna je modna dizajnerica velikog ega koja živi sa submisivnom pomoćnicom Marlene. Jednoga dana susreće Karin, mladu i ambicioznu glumicu u usponu, u koju se fatalno zaljubljuje.

Gorke suze Petre von Kant vizualna je gozba i reska disekcija dinamika moći, roda, seksa i ega te potrage za bliskosti i identitetom u otuđenom društvu. Neprekidna pogledavanja u zrcalo i prerušavanja dok lijeno šeće stanom dijeleći svoje misli i naredbe odaju dojam narcisoidne junakinje. No nakon dva propala braka i profesionalnog uspjeha kakav obično pripada muškarcu, Petra je otuđena od sebe i svih koji su joj bliski. Maskama koje nanosi kao da pokušava oblikovati i usidriti samu sebe. Emocije su u njenom svijetu (a i našem, sugerira nam Fassbinder) sredstvo eksploatacije, resurs u vječnoj ljudskoj borbi za prevlast.

Temeljen na Fassbinderovoj kazališnoj predstavi, film je inspiriran redateljevim burnim ljubavnim odnosom s glumcem Güntherom Kaufmannom dok u autorskom rukopisu nosi odjeke klasičnog Hollywooda, čije postupke priziva i izvrće. Od Žena (1939) Georga Cukora, koji unatoč kompletnoj ženskoj postavi uspijeva u fokus staviti muškarca, do Sve o Evi (1950) Josepha Mankiewicza, čiji homoerotski podtekst ovdje postaje središnji zaplet.

Gorke suze Petre von Kant pravi su masterclass režije, koji pamtimo i po antologijskom nastupu karizmatične Margit Carstensen u naslovnoj ulozi, maestralnoj dubinskoj mizansceni sastavljenoj od umjetničkih slika, zrcala i elaboriranog rada kamere kojim se istovremeno nadilazi i naglašava komornost settinga te impresivnim kostimima koji ovdje imaju dramaturšku funkciju, označavajući prolaz vremena i promjenu odnosa među likovima. Tragove Fassbinderova remek-djela pronalazimo u radovima najrazličitijih autora, od Raspoloženih za ljubav (1999) Wonga Kar-waija do Oblaka nad Sils Marijom (2016) Oliviera Assayasa.

Spomenimo i to da je 2020. François Ozon snimio Petera von Kanta, slobodnu preradu Fassbinderova predloška u kojoj se poigrao s autobiografskom dimenzijom priče.