Program

Sitni kriminalci Caesar Rico Bandello i njegov prijatelj Joe Massara sele u Chicago u potrazi za boljom budućnosti. Rico se pridružuje bandi Sama Vettorija, dok Joe želi biti plesač. No Rico je ambiciozan i beskrupulozan, pa će prvo prisiliti Joea da sudjeluje u pljački kluba za koji radi, a potom će se okrenuti i protiv samog šefa bande ne bi li zauzeo njegovo mjesto. „Nije me strah ovih glavonja“, reći će Rico. „Što su veći, teže padaju.“

Mali Cezar Mervyna LeRoya spada među pionire i klasike gangsterskog filma. Nastao je u produkciji studija Warner Bros., kao dio strategije kojom su nastojali doskočiti ekonomskoj krizi kraja dvadesetih i početka tridesetih. Gangsterske filmove moglo se proizvesti brzo i jeftino: radnja se odvijala u sadašnjosti, često u neuglednim uličicama, barovima ili interijerima stanova, za što nisu bili potrebni elaborirani setovi. Zaplete su preuzimali ravno iz novinskih naslova, koji su urbane kriminalce prometnuli u medijske zvijezde, čime su stvarali besplatni PR i za gangstere i za njima inspirirane filmove. Popularnosti žanra pomogla je i tada još uvijek nova tehnologija filmskoga zvuka, koja je gledatelje privlačila urbanim slengom, etnički obojanim govorom, ali i realističnim zvukovima pucnjave, eksplozije i kaosa, o čemu se dotad moglo samo čitati u novinskim člancima. LeRoyev film stoga je oglašavao i tada popularnu tehnologiju Vitaphone, koja je zahvaljujući zvučnim pločama direktno spojenima na projektore davala glas gangsterima i njihovim strojnicama.

Mali Cezar sažima sve ono što je gledateljsku i čitateljsku publiku tridesetih privlačilo gangsterskim likovima: to je priča o samoostvarenju, usponu i padu ambicioznog pojedinca, koji penjući se na društvenoj ljestvici uživa u luksuzu, slavi i moći. Warner je nastojao ublažiti glamurizaciju gangsterskog stila života umećući telope kojima se najavljuje njegov pad (npr. „Tko poseže za mačem, od mača i pogiba“), no i obožavatelji i protivnici ovih filmova bili su svjesni da njihova privlačnost proizlazi iz transgresije klasnih razlika i društvenih pravila, a ne kazne koja iz toga proizlazi. Glamurizacija gangstera i njihova popularnost među publikom naposljetku su doveli i do cenzure nakon 1934. godine i uspostave tzv. Hayesova kodeksa, koji je na sljedećih tridesetak godina gangsterima pripisao uloge antagonista umjesto antijunaka, a njihov životni stil lišio glamura.