Trelkovsky, tih i povučen muškarac, unajmljuje stan u staroj pariškoj zgradi u kojoj vrijede stroga pravila ponašanja. Kućepaziteljica mu skreće pozornost na činjenicu da je prethodna stanarka Simone bez ikakve najave pokušala počiniti samoubojstvo bacivši se s balkona. Nakon nekog vremena Trelkovsky počinje sumnjati da su susjedi namjerno izludjeli njegovu prethodnicu te da isto planiraju napraviti i njemu.

Inspiriran romanom Tlapnje jednog stanara Rolanda Topora, Stanar Romana Polanskog neobična je kombinacija crne komedije i psihološkog trilera čiji zaplet balansira između umišljaja i stvarnosti. S obzirom na Trelkovskijevu introvertiranost i činjenicu da su svi događaji prikazani iz njegove perspektive gotovo je nemoguće zaključiti svjedočimo li uistinu dijaboličnoj zavjeri stanovnika zgrade ili postepenom gubitku razuma našeg protagonista. Stan i susjedstvo pritom funkcioniraju kao eksternalizacija Trelkovskijeva mentalnog stanja, slično kao što je to bio slučaj i u Polanskijevim ranijim filmovima kao što su Odvratnost (1965) i Rosemaryna beba (1968), s kojima se često uspoređuje.

Polanski je stvorio upečatljivu priču o urbanom otuđenju i teškoći prilagodbe novoj zajednici, s bogatim psihološkim i sociološkim podkontekstom u rasponu od gubitka identiteta do ksenofobije i antisemitizma. Njegov Stanar filmska je zagonetka, mračni dragulj psihološke strave koji i dalje fascinira svojom enigmatičnošću i užasava grotesknošću svog antologijskog završetka.